Hepimiz bir şeylere sahip olmak isteriz. Ama olduktan sonrasını pek azımız düşünür. Zaten bütün sistem insanları buna sevk ediyor. Bu yazı; neden tüketmek yerine üretmeyi, atmak yerine tamir etmeyi tercih etmemiz gerektiği hakkındadır.
İnsan dediğimizin sadece kendini düşünmesini hayal edemiyorum. Büyük ihtimalle daha uzun süre bu gezegende birlikteysek herkesin herkesi gözetmesi gerek. Kişisel hırslarımıza bencilliklerimize yenilmeden karar verirken genel iyilik halini de hesaba katmamız lazım. Diğerkâmlık da aşırı bir uç. Bu da faydalı değil.
Soyuttan somuta geçecek olursam kullandığımız her şeyi mümkün olduğunca uzun süre kullanmayı, bozulan/eskiyen şeyleri önce tamir etmeye çalışmayı kastediyorum. Bu konu israf/tasarruf kavramlarıyla da çok yakından ilgili.
Maalesef, özellikle toplumumuzda, bencillik oldukça yayılmış durumda. Çoğu ümitsiz de bu nedenle harekete geçmekten imtina ediyor. Aslında hayat amacı dediğimiz şeyin büyük çoğunluğunu dolduran kavramlar bunlar. Kendini verdiğin zaman kısıtlı vaktimizi daha değerli geçirdiğimiz hissi sayesinde daha huzurlu olabilirsin.
Manifesto benzeri gibi düşünebilirsiniz.